2nd Athens Βiennale Heaven [ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΝΤΖΗΣ]
ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑΠώς κοιτάζουμε ένα τοπίο χωρίς σημεία; Tι προβάλλουμε στο φαινομενικά άδειο, κενό, άχρηστο χώρο; Τι κομίζει εκείνος ως μη πλήρης, αδιαμόρφωτος, αφημένος στην φύση του Tόπος;
Λίγο πριν ή λίγο μετά: θάμνοι, δέντρα, δεντροστοιχίες, αλέες, σκιές, σκιάδια, λόφοι, στριφογυριστοί δρόμοι, παγκάκια, πλίθινα τοιχία, πλάκες, μαρμάρινα πεζούλια, πεζούλες, χωμάτινοι αναβαθμοί, κατωφέρειες, λόφοι, παρατηρητήρια πουλιών, καλλωπιστικά φυτά, γκαζόν, διευθετημένες δίοδοι, αυτόματοι ποτιστές, γραμμογραφήσεις.
Τα παραπάνω, εν δυνάμει εκεί, επιτελούν μέγιστο έργο ως μεταφυσικά αναχώματα της αστικής φαντασίας. Συνιστούν μία χρήση, δίχως κατάχρηση. Η αστική ζωή μοιράζει απλόχερα διάφορα μοντέλα ανάπλασης. Κάθε διαμόρφωση όμως συνιστά μία συρρίκνωση άλλων προβολών, πιθανών, απρόσμενων, δυναμικών. Σε κάθε περίπτωση ενεργοποιείται η ανάγκη του υποκειμένου να στοχαστεί τον ιδεατό Τόπο.
Το τοπίο φέρει δομές και αναλογίες και με αυτή την παραστατική λειτουργία δρα και αποτυπώνεται. Ετοιμάζει την συνάντηση υποκειμένου και τόπου. Διότι το τοπίο κάποια στιγμή θα διυλιστεί στα λειτουργικά στοιχεία ενός τόπου. Ένα άδειο τοπίο όμως τι κομίζει; Tην ανοικτότητά του και εκείνη του υποκειμένου; Χώμα και πέτρες σε ευθεία και ομαλή επιφάνεια ορίζουν ένα αδιάφορο τοπίο, χωρίς όμως να ισούνται με έναν ανύπαρκτο, μηδενικό και ανωφελή τόπο. Αυτός ο τόπος δεν υπολείπεται έναντι του κτιστού ή του υγρού στοιχείου που ορίζει τα πραγματολογικά σύνορά του. Αποτελεί έναν ιδεατό τόπο για την διερεύνηση και προβολή ενός άλλου ιδεατού Τόπου με πληθυντικά τοπία, όπου, ο περαστικός θα γίνει ο δημιουργός τους. Εt in arcadia ego.
Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟΥ
Οι κόμποι των δαχτύλων του άνοιξαν
προκειμένου να προδοθεί η υλικότητα της στιγμής
ή άλλως να προσκτήσει υπόσταση
ή άλλος να της προσδώσει θέση στον χρόνο
η άλως (ως εκζήτηση) να προχωρήσει
στο ενωμένο τοπίο ―
κι αν το τοπίο είχε ενωθεί με αυτόν
κι αυτός ήταν η έκφραση κάθε μέρους του τοπίου
αν το τοπίο έφερε a priori όλες τις δομές
(το ήξερε ότι
δεν θα μπορούσε να συνέχει την παραμικρή σκέψη
..........................όντας εκεί/εδώ* στο απόλυτο κενό)
τότε το τοπίο τι ζητούσε να πει μέσω αυτού;
Kαι δεν υπήρχε ούτε στην πραγματικότητα,
ούτε στο ποίημα, ούτε στην διαμεσολάβηση καμία λύση
παρεκτός μία κύρτωση ή ένα τάνυσμα της ιδέας
(ανάλογα αν την γραμμή την ήθελε να εγκυμονεί
[Ανθολογία Νέων Ποιητών: Το καινούργιο εντός και πέραν της γλώσσας, εκδ. Γαβριηλίδη, 2009]
*dasein
No comments:
Post a Comment